The Way Home 2002 - வீடு திரும்பல்

ஒரு சூரிய சாப்பாட்டு வேளையில், வழியில் உட்கார்ந்து ஒரு பாட்டி கையேந்திக்கொண்டு இருந்தார். ரொம்ப வருந்தாமல், கண்களாலேயே.. சுலபமாக அவரை பார்க்காமல் கடந்து விட முடியும். ஆனால் நான் பார்த்துவிட்டேன்., பணம் கொடுப்போமா என்றும் எவ்வளவு கொடுக்கலாம் என்றும் யோசித்து முடிக்குமுன் அந்த இடத்தை கடந்தாயிற்று. சரி வரும் போது தரலாம் என்று முடிவு செய்து, வயிறு நிறைய சாப்பிட்டுவிட்டு, திரும்பும்போது ஞாபகமாக அவரை தேடிக்கொண்டுதான் வந்தேன். அவர் அங்கே இல்லை. சரி, எனக்கு சமீபத்தில் நடந்த இந்த சம்பவத்திற்கும், இந்த படத்துக்கும் என்ன சம்பந்தம்?

குடும்ப பிரச்சினை காரணமாக நகரச்சிறுவன், வாய் பேச முடியாத அவன் பாட்டியுடன் கொஞ்சநாள் தங்க வருகிறான். அந்த மலைக்கிராமத்தில் நடக்கும் எளிமையான சம்பவங்கள்தான் கதை. ஆனால் அது ஏற்படுத்தும் அதிர்வு அதிகம்.

துடுக்கான சிறுவன், எடுத்த எடுப்பிலேயே அந்த இடத்தையும், அழுக்கான பாட்டியையும் வெறுக்கிறான், பகட்டுக்கு மட்டும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கும் நம்மை போலவே. தான் கொண்டு வந்த நொறுக்குத்தீனிகள் மற்றும் வீடியோகேம்கள் துணை கொண்டு தனக்கே உரிய உலகில் வாழ்கிறான். அவன் இருப்பது வேறு இடத்தில் என்பதையே கண்டு கொள்ளவில்லை.

பாட்டி எதையும், யாரையும் எதிர்பார்ப்பது இல்லை. எம் பணி அன்பு காட்டுவது மட்டுமே, என்று ஒரு நாயை போல, ஆம், ஒரு நாயை போல எந்த வித எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல் அவனை அரவணைக்கிறாள். இவளின் தேவையை முதன்முதலில் வீடியோகேமின் பாட்டரி தீரும்போதே உணர்கிறான். அவளிடம் இல்லாத பணத்தை கேட்கிறான், அது கிடைக்காததும் மேலும் வெறுப்படைந்து அவளின் செருப்பை ஒளித்து வைக்கிறான். ஊருக்குள் வந்து பாட்டி கொண்டை கட்ட பயன்படுத்தும் கம்பியை விற்க வந்து வழி மறக்கிறான். தனிமை தரும் பயம், அப்போது முதன் முறையாக பாட்டியின் முக்கியத்தை உணர்கிறான்.

அவன் கொண்டு வந்த தீனி தீர்ந்ததும், பாட்டி அவன் 'சிக்கன்' கேட்டான் என்பதற்காக அவளிடம் இருக்கும் பொருளை விற்று மழையில் நனைந்த படி ஒரு கோழி வாங்கி வந்து சமைத்து கொடுக்கிறாள். ஆனால் அது அவன் கேட்ட வறுத்த கோழி இல்லை. கத்துகிறான். இளையவர்களின் எதிர்பார்ப்பு, அதை பூர்த்தி செய்ய பெரியவர்கள் செய்யும் மெனக்கெடல்கள்.. இருந்தும் அது இளையவர்களை திருப்தி படுத்தாதது.. அடிக்கடி நமக்கு நடப்பது தான்..

ஒரு நாள் காலை பாட்டியுடன் சந்தைக்கு கிளம்புகிறான். வாய் பேச முடியாத பாட்டி சந்தையில் பொருட்களை விற்க படும் அவஸ்தை. இருந்தும் இவனின் தேவைகள் பூர்த்தி ஆகும் போது அவளின் பாசத்தை புரிந்து கொள்கிறான், அதற்காக அவளின் அழுக்கு மூட்டையை எடுத்துக்கொண்டு அவன் 'கேள் பிரண்ட்' முன் பயணம் செய்யும் அளவுக்கு இன்னும் தயாரில்லை.

பாட்டி, சந்தைக்கு அருகில் தனது 'பிரெண்டு' பாட்டியை சந்திக்கிறாள். முடிவை எதிர்நோக்கி காத்துக்கொண்டு இருக்கும் அவர்களுக்கு, தன்னிடம் எப்போதாகவேனும் அன்பாக பேச, நலம் விசாரிக்க யாராவது இருந்தால் அதுவே பெரும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறது.

எப்படியோ பணம் சம்பாதித்து இவனிடம் பாட்டரி வாங்க காசு கொடுக்கும் பாட்டி. அவளை சிறுவன் முற்றும் புரிந்து கொள்ளும் நெகிழ்வான காட்சி அது. அழுகிறான். ஆனால் அதே நேரத்தில் அவன் அம்மா திரும்ப அழைத்து போக வருவதாக கடிதமும் வருகிறது.

பாட்டியை அவசர அவசரமாக எழுத பழக்குகிறான். ஆனால் முடியவில்லை. வெற்று கடிதம் அனுப்பினால் அவளுக்கு உடம்பு சரி இல்லை என்று புரிந்து கொள்வதாகவும் உடனே வருவதாகவும் அவளுக்கு வாக்களிக்கிறான். பிறகு இரவு முழுதும் கண் விழித்து விதவிதமாக கடிதங்களை தயாரித்து அவளிடம் கொடுத்து விட்டு கண்ணீருடன் கிளம்புகிறான். பாட்டி, எப்போதும் போல், தனது வீட்டிற்கு போகிறாள் தனியாக. அது பேரன் பிரிவினால் மிக நீண்ட பயணமாக அமைகிறது.

இந்த படம் தந்த உணர்வை என்னால் வார்த்தையில் வடிக்க முடியவே இல்லை. இது அழுகையை வரவைக்க வேண்டும் என்று எடுக்கப்பட்ட manipulative cinema இல்லை கலகலப்பான படம்தான். ஆனால் ஏனோ பாட்டியை பார்க்கும் போதெல்லாம் தொண்டையை அடைக்கிறது. போனால்போகிறது, கிழடுகளிடத்தில் அன்பு காட்டலாம் என்று நாம் முடிவு செய்திருக்கும் போது, அவர்கள் இல்லாமல் போகலாம். நான் முதல் பத்தியில் கூறிய சம்பவம் நடப்பதற்கு முன் இந்த படத்தை பார்த்திருந்தால், சாப்பிட்டு வரும் வரை காத்திராமல் அந்த பாட்டிக்கு உடனே உதவியிருப்பேன்..!